“Şirketler bu düzeni sürdürülebilir kılmaları gerektiğinin ve bir çalışanı kovmanın maliyetinin farkında. Bu yüzden adaptasyonu kolaylaştırmak için çalışma sonrası aktivitelerle, ‘happy-hour’larla, sosyal etkinliklerle şirket çalışanlarının sosyal ilişkiler kurmasını teşvik ediyor. Böylece şirket çalışanına değer verdiği imajını da kurmuş oluyor. Yaratılan bu aile ortamı sayesinde şirkete karşı sadakat ve aidiyet duygusu oluşuyor ve çalışanın sosyal çevresi bir süre sonra yalnızca iş arkadaşlarından oluşmaya başlıyor. Çalışanın sosyal ilişki alanını şirketi belirliyor ve hayattaki tüm motivasyonu işi etrafında şekilleniyor. Çalışan, şirketinin belirlediği sosyal alana ve kariyer hedeflerine hapsoluyor, özgürlüğünü büsbütün yitiriyor.”
