Geçtiğimiz pazartesi (10.12.2018) işten atıldım, ama öyle bir atılma yok.
Pazartesi sendromu, iyi dinlenememe ve uyku halinin getirdiği karmaşık duygularla ofise geldim.
Girdim ofise herkese günaydın dedim topluca (işverenim de aynı ortamda) bütün çalışanlardan günaydınıma karşılık günaydın aldım işveren hariç. Daha ofise girip 3-5 adım atmamla birlikte patron yetkiyi kapatıyoruz, ay sonu işten çıkışın verilecek dedi.
İlk tepkip önce bir günaydın diyeydin iyiydi oldu.
Pazartesi sendromu, iyi dinlenememe ve uyku halinin getirdiği karmaşık duygularla ek olarak bol bol nikotin eklendi.
Hayır insanların işleri yolunda olmaya bilir, sıkıntıda olabilirler ama insanlar insanlığından bir şey kaybetmeden de yapabilirler bunu.
Her şeyden önce insanlık çok bir şey istemiyoruz.
Cumalari olur oysaki genelde
Yetkiyi kapatmak ne ya… perde mi bu?
Bence işten çıkarıldığımızda tazminat haklarımızın yanında bir kaç tane de tokat hakkımız olmalı. Ne biliyim işten çıkarana, çıkarıldığını söyleyene, sevmediğin bikaç iş arkadaşına falan. Sadece iş yeriyle de sınırlı olmayacak ama. Eve dönerken gıcık olduğun tiplere falan da. Ne güzel olurdu öyle. Umarım şoku atlatmışsındır bu arada.
Bana yapılan adap şu oldu: “ailen ile yaşıyorsun”
Herşeyi de nasıl dūşünmüşler ya!belki de bi sohbet esnasında soyledigin bişeyle dönüp dolaşip vicdan rahatlatmis. Onu ilgilendirmez ki, zenginsem de fakirsem de isten atmanin gerekcesi neyse o. Onu disindaki özel koşulları nereden biliyosun. Belki o aileyi ben gecindiriyorum, belki o ailede barinamiyorum aslında. Ay bi de boyle “duyarli” olmalari yok mu