Mutsuz çalışmak mı, mutlu işsizlik mi?

[spreadyourwings]

Belki bana ne arpaya geliyorsun -yeni mezun mimar- ne samana diyebilirsiniz. Ama bunu anlatacak başka yerim yok o yüzden buraya içimi dökme kararı aldım.

Yeni mezunum ve bir yerde işe girdim fakat biraz olsun nitelikli bir iş olmaması beni buhranlara sürüklüyor. Bırakın niteliği bazen o kadar çok yapacak hiç bir şeyim olmuyor ki sıkıntıdan patlıyorum. Fakat maaşı ülke şartlarında bakınca çok iyi (yeni mezun oluğumu göz önüne alırsak) 3200 lira civarı.

Bu kadar işsizlikten yakınan insan var sokakta çık madem başkası girsin dediğinizi duyar gibiyim, ama onu da yapamıyorum çünkü geçim sıkıntısı. Şimdi işi bırakıp başka iş aranacak zaman değil maalesef o yüzden dayanıyorum. Ama psikolojimin yavaş yavaş bozulduğunun, kendimi işe yaramaz biri gibi hissetmeye başladığımın farkındayım.

Benimle aynı durumda olan var mı acaba merak ettim, para için beyninin sümükleşmesine değmez risk al mı diyorsunuz? Yoksa otur oturduğun yerde mi? İşsizlikten yakınılan bu dönemde derdimi kimseyle paylaşamadığım için buraya yazıyorum. Okuduysanız teşekkür ediyor, yorumlarınızı bekliyorum.

[theariza]

Başlığı ilk okuduğumda daha başka türlü bir çalışma ortamı beklemiştim… Mobingin olduğu fazla çalışma saatleri ve fazla iş yükü gibi… Sanırım özel sektörde, özellikle de mimarlık şirketlerinde, mutlu olan yok. inan fazla iş yükü altında çalışınca da yetiştiremediğin işler yüzünden (ve zaten kesinlikle hepsi yetiştirilecek işlerdir ve kesiiin sen yetiştiremiyorsundur(!) ) zaten kendini işe yaramaz hissediyorsun. Belli zaman sonra beynin bu sefer başka türlü sümsükleşmeye başlıyor yine yaptıklarından tatmim duymuyorsun. Görülmüyor çünkü. Bu sefer kendin şüpheye düşüyorsun vs vs vs…
Sana tavsiyem…Kendi işini kendin yarat. Gir yarışma falan karıştır. Olmadı bilmediğin program falan bak ne nasıl oluyormuş.

[manik]

İşsizlik sürecini de mutsuz çalışmayı da yaşayan bir kişi olarak şunu söyleyebilirim; pek bir farkı yok.
İşsizken bir sürü bir şey yapabilecekken yapamadım. Sanırım yeterli enerjiyi bulamadım. Ne yapacağımı bilemedim vs vs. İşim olsun kendimi toparlarım diye düşünmüştüm sonlara doğru. Çünkü iş bulma stresi kafa yapıyor azcık, sağlıklı düşünmeni engelliyor.
İş bulduk çalışmaya başladık sonrası malum çok yoğun tempo ya da hiç olmayan tempo. Bir denge kuramıyorsun ki sağlıklı düşünesin. Ama @theariza 'nın dediği gibi yeni şeyler öğrenmeye daha önce karşıma çıkan şeyleri detaylıca araştırmaya koyuldum son dönemde. Sıkıcı çünkü. Yanlış anlaşılma olmasın iş var ama tatmin edici değil. Aralarda sık sık bunalıyorum

[Lumulumuley]

İs de bakabilirsin bir yandan tabi, hazir işin varken daha secici davranabilirsin de hem.

“Nitelikli” iş yapmadigim donemlerde ben sürekli geri kaliyormus, kendimi hic gelistiremiyormus gibi hissediyorum. Buradan ciksam kim bana is verecek kafalarina falan girerim.
Ama issizken de cok verimli zaman gecirdigimi söyleyemem acikcasi. O zaman da is bulma stresi yasamistim ve evet kafa yapiyor gercekten,hicbir seye istedigim gibi konsantre olamamistim.
Bence de kendini oyalayacak biseyler bulmak iyi geliyor. Isle ilgili veya degil. Ama tabi yogun bir tempodan ve sonu gelmez mesailerden daha iyidir yine de :)

[SafetyFirst]

Ben de mezun olalı 3 sene olmuş bir mühendisim. Mezuniyet sonrası 6 ay iş aradıktan sonra yeni mezun meslektaşlarımın girip girebileceği en iyi iş yerlerinden birine, piyasanın oldukça üstünde bir maaşla başlamıştım.
2015 yılında 3500₺ gibi bişey alıyordum. Tam olarak hissettiğinin aynısını değil ama çok benzerini yaşadığımı hatırlıyorum.

İyi mi yaptım, kötü mü yaptım bilmiyorum ama ben çalışmaya devam ettim. Alıştım sanırım sonrasında. 20+ yıldır dünya standartlarına göre “eh işte”, ülke standartlarına göre “übersüper” bir eğitimden geçip de “bunlarla mı uğraşıyorum la ben” diye bir süre canımı sıktım. Sonrasında biraz mesleğimi sevmemin ve kendime işlerimi hakkını vererek yapabileceğim bir alan yarattıktan sonra bu duygudan biraz olsun kurtuldum.

3 sene sonra bugün baktığımda benzer şeyleri hissettiren tek şey ülkede mühendisliğin algılandığı biçim sebebiyle daha iyisinin mümkün olmaması dışında canımı sıkan bişey yok.

Özetle söylemek istediğim;

1. Mesleğini seviyorsan ileride o his azalıyor.
2. Ülkede bir çok başka şeyle beraber mesleğimizi icra etme koşullarının da iyileşeceği umudu insanı canlı tutuyor.

Mühendislik de mimarlık da evrensel baktığımda tam tersi olsa bile, bugünkü biçimiyle tadı çıkarılıp tatmin olunacak meslekler değil. Keyifle çalışacağımız günler de gelir elbet…

[Cyrano_de_Bergerac]

İşi bırakma, başka iş bakmayı bırakma, hayata böylesi cesur sorular sormayı bırakma, buraya yazmayı bırakma

[Genba]

Piyasadaki mühendis-mimar arkadaşların birçoğu ya mesleğini yapmıyor, ya da dediğin gibi yaptığı işten tatmin olmuyorlar. Kendini yalnız hissetme bence. Kaldı ki ülkede nitelikli iş, üretim, teknoloji vs var mı ki? En büyük ve kurumsal görünen yerler bile aynı maalesef. Yeni mezun olarak heyecanın çok güzel, ama insan işin içine girdikçe alışıyor merak etme :) İş dışında ilgini çeken herhangi bir alanda kafanı dağıtmanı, yeni insanlar tanımanı, yeni şeyler öğrenmeni tavsiye ederim. İyi gelir ;)

Bu arada güzel başlık, beğendim

[mehmet]

Bu konuda şu dönem için söyleyebileceğim tek bir şey var. İş bulmadan işinizden ayrılmayın( En azından kendinizi işten attırıp tazminat alın). 2019 ücretliler için kötü bir yıl olacak. İşsizlik her geçen gün katlanacak. Özellikle inşaat ve bağlı sektörler de durum iç açıcı değil. Sana özel önerebileceğim şey; iş ararken, kendini geliştirebileceğin özel şeylerle ilgilenmen.